358) "Ej, Kasiu, gejem jestem. ... No co, zatkało kakao?".

Rozmawiałem sobie ostatnio z jednym chłopakiem na kumpello, który lat ma chyba z 20, o jego sytuacji rodzinnej i przypomniałem sobie o własnych lękach, które miałem nomen omen w tym samym wieku.

Chłopaczek ów wyprowadził się z rodzinnego miasteczka na studia do Wielkiego Poznania. Dopiero tutaj zaczął chodzić na randki, oswajać się ze swoją seksualnością, tolerować (na razie siebie, bo jeszcze nikt inny o nim nie wie) i... no nie wiem, żyć swoim życiem w pełni? Zapytał się mnie, jaki wiek jest najlepszy do coming outu.*

I pierdolnęło mnie małe deja vu. Bo chyba każdy gej dociera do takiego etapu życia, w którym by chciał się otworzyć przed kimś bliskim, a cholernie się boi reakcji. Tak jak w tej przyśpiewce ludowej "tralalala i chciałabym, i boję się" (leciało to trochę inaczej i chodziło o utratę dziewictwa, ale clue jest w sumie takie samo).

U mnie to poszło trochę wbrew mojej woli. Młody dowiedział się sam, bo grzebał w historii komputera nie tam, gdzie trzeba i zrobił mi mały poligon doświadczalny. Było przymusowo, rzewnie, były groźby, były jakieś tam błagania i pytania "czy chciałbyś się poddać leczeniu?". Było... dziwnie. I trochę straszno ("Tylko nie mów Rodzicielom, bo ich to zabije!"), i trochę śmieszno ("Czemu się śmiejesz, przecież to tragedia!"). I choć pewnie teraz nie byłby zadowolony, gdyby powyższe słowa przeczytał, bo wtedy to z niego dzieciak był, lat około osiemnaście, a teraz czasem mi pisze SMSy, że w tramwaju spotkał faceta, w którym pewno bym się zakochał i miał śliczne adoptowane dzieciątka, to wtedy było mi naprawdę ciężko. Bo wiecie zawsze myślałem, że będzie tak jak w filmach, jakiś hurraoptymizm i szał dzikich ciał. No ale gdyby życie było filmem, to miałbym klatę jak u Pirata a po bułki do sklepu chodziłbym w polówce Lacoste.

W każdym razie, odbiegam od tematu.

Zastanawiam się, jak by się moje życie potoczyło, gdyby Młody kompa wtedy nie ruszał. Bo mimo wszystko, to doświadczenie, może nie do końca przyjemne, trochę mnie zahartowało. Wiedziałem już, jakiej reakcji mogę się spodziewać (i na szczęście, na razie nic podobnego się nie wydarzyło) i wiedziałem, że czasem lepiej trochę poczekać, zamiast uświadamiać na siłę. Wybadać grunt.

No dobra, prawdą jest, że po takim doświadczeniu srałem metką trzy razy bardziej, kiedy już na studiach Elizie drżącym głosem mówiłem, że jest trochę nie w moim typie, bo ma jakieś takie cycki duże, a ja jestem pedałem, więc średnio mnie one jarają. Pytanie brzmi, czy i kiedy rozpocząłbym ten cały śmieszny coming out? Kiedy bym powiedział Młodemu? Czy powiedziałbym Rodzicielce?

Uważam, że w tym przypadku wiek w dowodzie nie jest żadnym wyznacznikiem gejowskiej dorosłości. Bo znam bardzo świadomych siebie gejów ledwo osiemnastoletnich i znam trzydziestolatków, którzy to "nie wiedzą, czy są gejami, bo w sumie ruchają facetów, ale czy po tym można już jednoznacznie to stwierdzić?". Prawda jest taka, że najpierw trzeba tolerować siebie samego, żeby wystawić się innym. A to przychodzi z czasem. Pod wpływem własnych doświadczeń.

Ludzie są trochę głupi, postrzegają innych, tak jak ci inni postrzegają samych siebie.

Ten młody, dwudziestoletni, chłopaczek, jest na dobrej drodze. Kiedy mnie zapytał, jaki wiek jest dobry, by zacząć wychodzenie z szafy, odpowiedziałem mu, że każdy. I żeby się nie spieszył, bo będzie wiedział, kiedy nadszedł ten czas.

A kiedy on przyjdzie, to z uśmiechem na ustach powie "Ej, Kasiu, gejem jestem. ... No co, zatkało kakao?".

*)No kurwa, wychowuję następne pokolenie Polskich gejątek. Czuję się jak Matka - Polka z garem bigosu i chochlą w dłoni, wołająca swe dzieci, żeby przybiegły na pożywny obiad.