380) Nie lubię mieszkać sam

Chyba jestem dziwakiem, bo tak naprawdę nie lubię mieszkać sam.
Może to kwestia tego, że dotąd nie miałem nawet własnego pokoju - zawsze mieszkałem z Młodym. I w rodzinnym Zapiździajewie, i studenckich mieszkaniach.
Pamiętam, że wolna chata była dla mnie małym rarytasem. Nikt się pod nogami nie krzątał, mogłem robić co chcę, słuchać, czego chcę i żyć jak chcę. Dlatego jak Młody wyjeżdżał na weekend do rodziców, ja cieszyłem się jak dziki. No i zawsze na początku tak właśnie było - zajebiście. Przez jeden dzień.
Później coraz bardziej brakowało mi jakiejś dodatkowej duszy w naszej cudownej norce. Żeby było z kim się pokłócić, z kim obejrzeć jakiś serial. Do kogo się odezwać. Z kim powariować.

Teraz nasza norka stała się moją norką. Młody siną w dal zdobywa pierwsze zawodowe szlify. Ja kontynuuję zdobywanie swoich w Poznaniu.
I jest do dupy. Środek miesiąca a przejebałem prawie cały pakiet darmowych minut. Bo dzwonię do ludzi, żeby nie być samemu. Łapię się na tym, że wolę poczekać na następny tramwaj, albo wysiąść wcześniej, żeby później być w domu. I odgrzewam stare seriale, i robię obiad, i sprzątam, żeby mieć co robić.

Radio stało się moim przyjacielem. Kiedy jest za cicho, włączam je, żeby posłuchać innych ludzi. I do tego wszystkiego te coraz krótsze jesienne dni.
Smutno mi.